Son e-Mektup

Sana bu satırları Beyoğlu Cafe'den yazıyorum. Senden çok uzaklarda ama bir o kadar da yakın olduğum anlardan birindeyim yine. Aklında mıyım şu an, bilmiyorum. Aklını önemsiyorum önce, aklında olmayı önemsiyorum. Kalbe giden yolu en iyi bilen kılavuzun, akıl olduğuna inanıyorum çünkü. Yemek için yaşayan insanların uydurduğu bir söz o, kalbe giden yol mide den geçer diye. Acıktım birden...

Sana bir sürü e-mektup yolladım, okudun mu? Yollamadıklarım da var. Onları kararsızlık çekmecemde saklıyorum. Kimbilir, belki bir gün sen açarsın o çekmeceyi ellerinle ve çeker atarsın o çektiğimi gözümün içine baka baka...

Seni sana anlatmaya çalıştım hep, beni anlayacağını umarak. Anlayamadığın, belki de benim anlatamadığım bir şeyler var hala sana. Her seferinde eksik kalıyor tamamlanamıyor. Dilimin altında birikiyor hepsi..

Ah ne olurdu sanki, hissettiklerimi umursamasaydım. Surat asmalarını, küsmelerini görmezden, bilmezden gelebilseydim. Ah ne iyi olurdu, turuncu yansımalar bana bu kadar yansımasaydı. Kalbim kör, kalbim sağır olsaydı duyduklarına. Sadece maviyi seçseydim, diğer renklere "hayatın uydurması" deyip geçseydim. Sütlaçı neden sevmediğini bilmeseydim mesela…

O zaman, ne sen kalırdın ne de ben. Ne bir e-mektup kalırdı okunacak, ne de bir kalem kalırdı içimizdeki yaraya dokunacak…

Belki de kaçıyorsun, kimbilir? Kimden, benden mi? Kendinden mi? Benden kaçıyorsan gerek yok, çünkü ben vurmam. Yok eğer kendinden kaçıyorsan, kaçarken arkana bakma çünkü ben arkanda durmam!

Bitsin artık bu zannetmelerin. Daha nereye kadar sürecek bu gitmelerin? Neye binersek binelim bu gidişte; tren, gemi, uçak... İndiğimiz yer, hep aynı. Gitmeye kalkma boşuna. Ne benimle arayı açabilirsin, ne de kendinden kaçabilirsin.

İstediğin kadar kirli çarşaflara sür bedenini, üzerinde istemediğin kadar parmak izi kalsın. Gözünü bana yumup bana açacaksın! Göğsünü, kollarını bana! Benim koynumda büyüyecek gerçeğin, yalanını kim alırsa alsın…

Aşk delirtir, sevgi adam edermiş insanı. Ter döküyorum ben, ter. Alnımda boncuk boncuk biriken bu teri yüreğime diziyorum. Üstünü çizebilmenin kolay olduğu şu dünya da, ben zoru seçip altını çiziyorum.

Adam oldum olacağım kadar, artık yeter…

0 yorum:


Share/Bookmark