Hayal Kurdu

"Bir gün..." Hep bu sözü söyleriz hayata. Hayatın bu sözünü tuttuğunu gören oldu mu? Bize bu sözü veren hayat mı? Yoksa biz mi veriyoruz bu sözü hayata? Bu söz ümitse, bu söz inançsa eee hadi o zaman... Yine gelmiyor o "bir gün" bir türlü öyle değil mi?

Taşıdığımız ümit kadar inansak sözümüze? Sadece sözü taşıyoruz bir sonraki güne. Sorular, sorular, sorular... Kimini cevapladığım ama çoğunu cevapsız bıraktığım bir sürü sorularla uyandım, bu günlük güneşlik pazar sabahı. Hayallere daldım sonra... Orda cevaplandıramadığım sorularımın birkaçına rastlarım diye belki...

Hayallerinizin yıkıldığı oldu mu hiç? "Bu da sorulur mu?" dediniz. "Benim yıkılmadı" desem? Ya "çok yalancısın" ya da "hiç hayal kurmadın" diyeceksiniz. Peki neden yıkılır hayallerimiz? Başkasının üstüne kurduğumuz için olabilir mi? Bence olabilir...

Benim hayallerim, başkasının üstüne kurmadığım için yıkılmadı. Hep kendi üzerime kurdum hayallerimi ama bu yüzden benim yıkıldığım çok olmuştur. Kim bilir kaç kere, başkasının üzerine kurulan hayaller yüzünden "tanıyorum" dediklerimiz, "utanıyorum" dediklerimize döndü!? Bu onların suçu mu? Bence hayır...

Yıkılan hayalleri yeniden kurmak zor iştir ama sen yıkıldığında toparlanman o kadar zor değil, bkz. Zeynep Bone... Her akşam kapısını çaldığımız hayallerin bizi buyur etmesini beklerken, kaç kere kapıdan döndük. Ya biz? Biz kaç kişinin hayalini kapıdan çevirdik acaba?

Hayallerini kendi üzerine kur. Sen yıkılsan da, hayallerin sağlam kalır...