Elimde bir kalem, önümde kağıtDerdimi anlatan kelime nerde?
Oysa ki gönlümde yanık bir ağıt,
Ne göğe yükselir, ne kalır yerde.
Dünümü kaybettim, yarınım kayıp,
Yetmedi günümün ettiği ayıp.
Beş para etmezi adamdan sayıp,
Taç diye gezdirdim, bu garip serde.
Yüreğimde kaldı aşkın hevesi,
Bilmem kime saklar en son nefesi.
Duymak istedikçe bir insan sesi,
"Yokum" desin yeter, duymadım nerde?
2 yorum:
bazı "öylece duruşlar" vardır ki,
sayfalar dolusu yazılanlardan çok fazla şey anlatır. ama o anlatılanı, göz mimiklerini, gamze renklerini, dudak iniltilerini ve titremelerini,
çehrenin komplike donukluğunu...
karşıdan görebilecek bir çift göz olmalı!
şiir de onu arıyor ya.
Bir "insan sesi" duydum nihayet... : ) Aynen söylediğin gibi Zihni. Şiir de onu arıyor, her şey onu arıyor.
Yorum Gönder