1 Kadın ve 1 Ürkek

Günlerden bir gün, güneş vaktinden erken batmış adamın gözüne. Hikaye bu ya, heryeri karanlık görmeye başlamış adam. Sabah, olmak bilmiyormuş bir türlü. Bütün perdeleri açıyor, bütün ışıkları yakıyormuş ama nafile, karanlık yine karanlık.

Mevsimler birbirini kovalamış böyle. Gel zaman git zaman olmuş, hayatı. Zamanla alışmış gözleri bu karanlığa. Önceden el yordamıyla bulabildiği her şeyi, seçebiliyormuş artık gözleri. Hoşlanmaya bile başlamış bu durumdan...

"Zamanla bırakırım" dediği ne varsa, zamana bırakmış ama zaman bırakmamış. Öğün gibi ısıtıp ısıtıp sürmüş önüne. Lokmalar büyüye büyüye geçmiş boğazından. Kendini ezbere yalayıp yutmuş bu adam, yutturamamış kendine yalanını. Kendi türkülerini söylemiş, kendi kağıdını kendi yakmış, kalemin dilinin ucunda bırakmış hevesini... Kimse dinlememiş annesinden başka, uyurken aldığı nefesini. Bilmiş de uzaklaşmış kem gözden. Kimsenin uğramadığı bahçelerde oynamış oyunlarını bu yüzden...

Bir gün, biri karşılamış onu bu bahçede. Kalakalmış öylece. Nerden bilebilir ki bu bahçeyi bu kadın? Kadın gülümseyerek yaklaşmış ona, ''gel haydi" diyerek elini uzatmış. "Sen nerden biliyorsun bu bahçeyi?" diye sormuş kadına. "Benim de sığ(ın)dığım tek yer burası" diye cevap vermiş kadın. Uzatmamış elini adam. Yalan mı yalın mı anlayamadığı bu bakışlardan, ürkmüş!

Uzun bir süre görememiş, o kadını bir daha o bahçede. Yine gitmiş bir gün. O da ne? Ağaçtaki aşiyanın kapısına iliştirilmiş bir not bulmuş. Etrafında o kadar gürültü var ki! Benim sessizliğimden ürktün...

Hikaye bu ya, o gün bugündür yüreği aşiyan olmuş; aşina olduğu tanıdık yabancıya...